آفتابی امشب از بیت رضا سر میزند / کودکی لبخند در دامان مادر میزند
آن که جودش خیره سازد چشم هر فرزانه را / و آن که با علمش به جان خصم آذر میزند
میلادامام جواد(علیه السلام) مبارک
حضرت امام محمدتقی(ع) امام نهم، در مدینهی منوره به دنیا آمد. روز تولد آن حضرت را پانزده و نوزده رمضان نیز گفتهاند. نام مادر امام را سَبیکِه گفتهاند. آن حضرت در ۸ سالگی و در زمان مأمون به امامت رسید آن امام بزرگوار، از محبوبیت فوق العادهای در میان مردم برخوردار بود. آن حضرت به واسطهی بخشندگی زیادی که داشت به جواد به معنای بخشنده مشهور شد. خانهی امام جواد(ع) پناهگاه نیازمندانی بودکه از هر سو ناامید شده و به مساعدت امام چشم دوخته بودند. در دوران امام جواد(ع) حوزهی نفوذ اسلام، پهنهی گستردهای را شامل میشد.این امر زمینه را برای انتقال و نشر آراء مختلف فراهم آورد و باب مباحثه و گفتوگو بین اندیشمندان مسلمان و غیرمسلمان را باز کرد. در این میان، آن امام به عنوان یادگار پیامبر اسلام(ص)، از هر فرصتی بهره میبرد تا مردم را با علوم و معارف والای اسلامی آشنا سازد و از نفوذ اندیشههای غیرالهی جلوگیری کند.
پیامبرصلی الله علیه وآله :
و یَخرُجُ مِن صُلبِ عَلِیٍّ (الرِّضاعلیه السلام) ابنُهُ مُحَمَّدٌ المَحمُودُ أطهَرُ النّاسِ خَلقاً و أحسَنُهُم خُلقاً؛
از نسل امام رضاعلیه السلام فرزندش محمّد پدید میآید که فرزندی است پسندیده ، و در آفرینش از همه مردم پاکتر و در اخلاق از همه نیکوتر است.
کفایة الأثر ، ص ۸۴
امام جواد علیه السلام :
مَنِ استَحسَنَ قَبیحاً کانَ شَریکاً فیهِ؛
هر که کار زشتی را نیک بشمارد ، در آن کار شریک است.
بحار الأنوار ، ج ۷۵ ، ص 82
تَأخیرُ التَّوبَةِ إغتِرارٌ؛
تأخیر در توبه کردن فریب خوردن است.
تحف العقول ، ص ۴۵۶
مَن رَضِیَ بِدونِ الشَّرَفِ مِنَ المَجلِسِ لَم یَزَلِ اللَّهُ و مَلائِکَتُهُ یُصَلُّونَ عَلَیهِ حَتّی یَقومَ؛
هر که از نشستن در پایین مجلس خرسند باشد ، خدا و فرشتگانش پیوسته بر او درود میفرستند تا آنگاه که برخیزد.
تحف العقول ، ص ۴۸۶
دلم پر مى زند امشب براى حضرت باقر / که گویم شرحى از وصف و ثناى حضرت باقر
ندیده دیده ى گیتى به علم و دانش و تقوا / کسى را برتر و اعلم به جاى حضرت باق
امام محمد باقر(ع)
مَنْ ثَبَتَ عَلى وِلایَتِنا فِی غِیْبَةِ قائِمِنا، أعْطاهُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَجْرَ ألْفِ شَهید مِنْ شُهَداءِ بَدْر وَ حُنَیْن.
فرمود: کسى که در زمان غیبت امام زمان (عجّل الله فرجه الشّریف) بر ایمان و ولایت ما اهل بیت عصمت و طهارت پا برجا و ثابت بماند، خداوند متعال پاداش و ثواب هزار شهید از شهداى جنگ بدر و حنین به او عطا مى فرماید.
مسجد صاحب الزمان روستای سهر
یکم دی ماه 1393
شب شهادت امام رضا (ع)
با تشکر از آقای محمد رحیمی بابت گرفتن این عکس
ای آسمان بگرد و دل از غصه چاک کن / خود را نهان چو جسم پیمبر به خاک کن
دستی برون ز خاک کن ای ختم انبیا / اشک غم حسین و حسن را تو پاک کن
کفایة الاثر: هشام بن محمّد از پدر خود نقل کرد که حضرت امام حسن (ع) پس از شهادت پدر خود امیر المؤمنین (ع) در ضمن سخنرانی خود فرمود: پیامبر اکرم (ص) به من خبر داده که امامت در اختیار دوازده امام از اهل بیت اوست که برگزیده اند.
هیچ کدام از ما نیست مگر اینکه یا مسموم می شود و یا مقتول.
پیامبرصلی الله علیه وآله :
أتقَی النّاسِ مَن قالَ الحَقَّ فیما لَهُ و عَلَیهِ
پرهیزگارترین مردم کسی است که حق بگوید ، چه به سودش باشد چه به زیانش
إنَّ شِیعَتَنا مَن شَیَّعَنا وَاتَّبَعَ آثارَنا وَ اقتَدی بِأعمالِنا
شیعه ما کسی است که از ما پیروی کند و پا جای پای ما بگذارد و به کردار ما اقتدا کند
أعظَمُ النّاسِ قَدراً مَن تَرَکَ مالا یَعنیهِ
ارجمندترین مردم کسی است که آنچه را که برایش سودی ندارد رها کند
اى خفته همچو گنج، به ویرانه بقیع / پر مى زند کبوتر دل، در هواى تو
در را به روى امت اسلام بسته اند / آن گمرهان که بى خبرند از صفاى تو
کنیه امام " ابوجعفر " بود . مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبی ( ع ) است . بنابراین نسبت آن حضرت از طرف مادر به سبط اکبر حضرت امام حسن ( ع ) و از سوی پدر به امام حسین ( ع ) می رسید . پدرش حضرت سیدالساجدین ، امام زین العابدین ، علی بن الحسین ( ع ) است .
امام محمد باقر (ع) در واقعه جانگداز کربلا همراه پدر و در کنار جدش حضرت سید الشهداء کودکی بود که به چهارمین بهار زندگیش نزدیک می شد .
حضرت امام محمدباقر(ع) در هفتم ذیالحجهی به دست هشام بن عبدالملک اموی در مدینه مسموم گردید و در قبرستان بقیع در کنار امام حسن مجتبی(ع) و امام سجاد(ع) به خاک سپرده شد. آن حضرت به هنگام شهادت، پنجاه وهفت سال داشته و از امامت ایشان، در حدود بیست سال میگذشت. در دوران امامت آن حضرت، فرصتهایى برای نهضت فکری به دست آمده بود که امام باقر(ع) کمال استفاده را در جهت تربیت شاگرد و استحکام و گسترش تشیع و انقلاب فرهنگی نمود. امام باقر(ع) در فرصت کوتاه و مناسبی که به دست آمده بود، یکسره به تعلیم و نشر علوم اسلامی پرداخت و پایههای یک مرکز بزرگ علمی را که مملو از دانشپژوهان برجسته بود، پیریزی کرد. این موقعیت حساس، سرفصل بزرگی در تاریخ تمدن اسلامی گشود و رشد اسلام در دورههای بعد، تاثیر فراوانی از آن پذیرفت.
احادیثی از امام محمد باقر (ع):
تَوَقَّ مُجازَفَةَ الهَوى بِدَلالَةٍ مِنَ العَقلِ
به رهبرىِ خِرد ، از در افتادن در هلاکت به وسیله هواى نفس ، خود را نگه دار
لا شَرَفَ کَبُعدِ الهِمَّةِ
شرافتى چون بلندْ همّتى نیست
لافَضیلَةَ کَالجِهادِ ، ولاجِهادَ کَمُجاهَدَةِ الهَوى
فضیلتى چون جهاد نباشد ، و هیچ جهادى چون پیکار با هواى نفْس نیست.
إنَّ أعجَلَ الطّاعَةِ ثَواباً لَصِلَةُ الرَّحِمِ؛
راستى که زودْ پاداش ترین طاعت ، صله رحم است.
اَلتَّواضُعُ الرِّضا بِالمَجلِسِ دُونَ شَرَفِهِ وأن تُسَلِّمَ عَلى مَن لَقیتَ وأن تَترُکَ المِراءَ وإن کُنتَ مُحِقّاً؛
فروتنى آن است که [انسان] به نشستن در جایى فروتر از شأنش راضى باشد ، و به هر کس برخوردى سلام گویى ، و هر چند بر حق باشى ، کشمکش را رها کنى.
قُولُوا لِلنّاسِ أحسَنَ ما تُحِبّونَ أن یُقالَ لَکُم؛
بهترین چیزى که مى خواهید مردم به شما بگویند ، به آنها بگویید
رَبِّ أَصلِح لِی جَماعَةَ إخوَتی و أخواتی و مُحِبِّیَّ ، فَإنَّ صَلاحَهُم صَلاحِی
خدایا! همه برادران و خواهرانم و دوستدارانم را اصلاح فرما ، که صلاح ایشان صلاح من است
لَوْ أُوتیتُ بِشابٍّ مِنْ شَبابِ الشّیعَةِ لا یَتَفَقَّهُ فِی الدّینِ، لَأَوجَعْتُهُ.
فرمود: اگر جوانى از جوانان شیعه را نزد من بیاورند که به مسائل دین ـ و زندگى ـ آشنا نباشد، او را تنبیه و تأدیب خواهم کرد (تا به دنبال تحصیل مسائل دین برود).